De kleine
Die alles herinnert
Duikt in een nis
Als ze tanks hoort bulderen

De kleine
Reageert op commando
Volgt het bevel
En weet niet te antwoorden

De kleine
Die ongezien alleen is
Blijft in oorlog
Op elke Bevrijdingsdag

Onbewogen staat ze daar
Een ectomorf
Omhuld met een leren broek met plooiband
En een semi-transparante blouse
Van organza

Haar halflange haar
Perfect gestyled
De donkere ogen
In het rechthoekige gezicht
Enkel starend

Alsof ze niets anders doet
Alsof ze zo gebeiteld is
Opgetrokken uit marmer
Enkel gecreëerd
Als mysterieuze schoonheid

Ik wil vluchten
Maar mijn benen zijn te zwaar
Ik kan mij niet bewegen
En hoop dat het gewicht zo groot zal worden
Dat ik door de grond kan zakken

Sneue, oude man
Zit bij de trein
Op een bankje

Ze zijn jong
Ze zijn gemiddeld
Grijs, zwart, kleur
Vele gezichten komen langs
Soms denkt hij
Gezien te worden
Licht zijn gezicht even op
Maar alles gaat
Langs hem heen
De schaduw glijdt terug
Treinen komen en gaan
Tot het geluid en leven
Uiteindelijk wegsterft

Sneue, oude man
Zit bij de trein
Op een bankje

Ik grijp onbezonnen
Naar grote stukken
Van net gevallen
Beschilderd glas

En zie bloedend
Het beeld
Zo mooi voorgesteld
Voorgoed verdwijnen

Geef me de baby
Geef me het kind op de arm
Maar wat doet het kind hier
Op deze vervloekte aarde

Wat ben je een egoïst
Waarom ben je vader of moeder
Je verwekt en baart zonder vragen
Heeft het leven zichzelf wel gewild

Laat me gaan
Houd me vast
In je armen
Veroordeel me niet
Omdat ik vandaag
Geen geluk kan vinden
Verdriet neemt zijn plek
Het eist zijn gang
Wat kan ik doen
Dan beleefd zijn
En treuren tot zijn vertrek