Sneue, oude man
Zit bij de trein
Op een bankje

Ze zijn jong
Ze zijn gemiddeld
Grijs, zwart, kleur
Vele gezichten komen langs
Soms denkt hij
Gezien te worden
Licht zijn gezicht even op
Maar alles gaat
Langs hem heen
De schaduw glijdt terug
Treinen komen en gaan
Tot het geluid en leven
Uiteindelijk wegsterft

Sneue, oude man
Zit bij de trein
Op een bankje

Ik grijp onbezonnen
Naar grote stukken
Van net gevallen
Beschilderd glas

En zie bloedend
Het beeld
Zo mooi voorgesteld
Voorgoed verdwijnen

Geef me de baby
Geef me het kind op de arm
Maar wat doet het kind hier
Op deze vervloekte aarde

Wat ben je een egoïst
Waarom ben je vader of moeder
Je verwekt en baart zonder vragen
Heeft het leven zichzelf wel gewild

Laat me gaan
Houd me vast
In je armen
Veroordeel me niet
Omdat ik vandaag
Geen geluk kan vinden
Verdriet neemt zijn plek
Het eist zijn gang
Wat kan ik doen
Dan beleefd zijn
En treuren tot zijn vertrek

Bij wie kan ik zijn
Als ik geen antwoorden weet
En ik de Alwetende
In zijn wijsheid
Niet begrijpen kan
Als ik mij verzet
Tegen mijn lot

Wie heeft mij gevraagd te leven
Wie heeft mij gevraagd
Te zwoegen voor mijn brood
Geen mens heeft het gevraagd
Ik leef
In leven ben ik
Ik rouw om de godgeklaagde kanten
Van dit leven
Sommige dagen gaan als vanzelfsprekend voorbij
Maar anderen tergend langzaam
Terwijl mijn hart huilt