De kleine
Die alles herinnert
Duikt in een nis
Als ze tanks hoort bulderen

De kleine
Reageert op commando
Volgt het bevel
En weet niet te antwoorden

De kleine
Die ongezien alleen is
Blijft in oorlog
Op elke Bevrijdingsdag

Onbewogen staat ze daar
Een ectomorf
Omhuld met een leren broek met plooiband
En een semi-transparante blouse
Van organza

Haar halflange haar
Perfect gestyled
De donkere ogen
In het rechthoekige gezicht
Enkel starend

Alsof ze niets anders doet
Alsof ze zo gebeiteld is
Opgetrokken uit marmer
Enkel gecreëerd
Als mysterieuze schoonheid

Ik wil vluchten
Maar mijn benen zijn te zwaar
Ik kan mij niet bewegen
En hoop dat het gewicht zo groot zal worden
Dat ik door de grond kan zakken

Spreek
Wanneer er gesproken moet worden
Zwijg
Wanneer er gezwegen moet worden

En als je spreekt
Spreek dan net genoeg woorden
Maar zwijg
Als stilte veelzeggender is

Leve het moment
Dat op de juiste manier gevierd wordt
Het is magie
Een feestelijk bevriezen van de tijd

Trek me naar je toe
Als de pijn me overmant
Ik geen kracht meer heb
En verdriet het overneemt

Ik kan enkel geloven
In deze rare paradox
Als jij harder trekt
Zodat ik iets langer bij je kan blijven

Dan hoop ik maar dat ik genees
En in deze bizarre wereld
Je geliefde ben

Je hoofd is warrig
Soul streelt je ziel
Wieg door de ruimte

Wees mijn nacht en dag
Red mij van mezelf

Wat zeg je
Dit gaat nergens meer over
De tonen zijn te hoog

Ze worden jankend
Klagend
Houd je mond

Je hoofd is warrig
Dit is het domste gedicht dat je ooit hebt geschreven

Je lijkt wel in trance
Ga alsjeblieft aardappels schillen of zo

Hahaha
Hysterisch
Schatje toch

De wolken hangen laag
En mijn leden wegen zwaar
Ik zie niets meer

Voed mij, was mij, kleed mij
Laat mij zitten
Terwijl ik nog wat geluiden hoor

De wereld verkleint
Dus ik vertrek in mijn hoofd
Het is niet ongelukkig toeven daar