Hoe kan ik verder Zonder u te vinden Toon mij uw genade Zoals u altijd hebt gedaan Ik trek mijn sluier Voor mijn gezicht Ik probeer me te beschermen Tegen opstuivend zand Bevindt u zich nog daar Waar u me eens hebt laten gaan Toen ik mij ging verbinden Maar ook de oorlog begon Hoe kan ik liefhebben Terwijl er pijlen regenen Hoe kan ik liefhebben Terwijl liefde zo kwetsbaar is Toon mij uw genade Zoals u altijd hebt gedaan Toon mij uw genade Zoals u altijd hebt gedaan

Kom kleine meid Je bent niet gemaakt Voor de hoek van een tent Verstop je niet Voor gevaren in het leven Het leven is nu tijd Kom kleine meid Laat je voetstappen horen Betreed het leven Betreed de woestijn Het leven in de schaduw Is het leven niet

Ik dans Ik dans Tussen twee werelden Maar zolang ik dans Beweeg ik Ik dans Ik reik mijn hand uit Maar Bescherm me tegen jezelf Bescherm je tegen mezelf Ik dans Maar zolang ik dans Beweeg ik Reik je hand naar me uit Ik wil geloven Voor iets anders dan liefde Doen we het niet

Met terugwerkende kracht schrijf ik over iets wat ik meemaakte op zondagmiddag 6 maart 2011. Het is nu zaterdagmiddag 19 maart 2011, maar ik herinner me het nog heel goed. Het was een mooie middag. De zon scheen prachtig buiten. Ik verlangde ernaar om die zon te voelen. Om de buitenlucht in te ademen. Ik stelde aan mijn man voor om een rondje te gaan lopen. Ik dacht dat wel te kunnen. Een rondje lopen kon toch niet zo moeilijk zijn? Hij aarzelde. Ik begreep het. We beginnen maar met een paar stapjes in de tuin. Hij deed de schuifpui open. Die is te zwaar voor mij. Die was sowieso al wel zwaar voor mij. Je moet de juiste manier kennen waarop je dat ding open kunt laten schuiven. En die manier ken ik. Maar ook die manier is nu te zwaar. Ik deed mijn zwarte laarsjes aan en mijn grote, dikke winterjas. Ik deed een paar stappen op de tegels. Het had een bizarre impact op me. Ik voelde mijn instabiliteit, dat ik wat bibberig op mijn benen stond. Maar ik was buiten. Buiten, in de tuin. Als de dagen weer wat lichter en warmer worden lijkt het alsof de hele buurt tot leven komt. Volwassenen gaan opeens weer in muren boren, ramen lappen of de straat schoonspuiten. Kinderen gaan voetballen, roepen naar elkaar en rennen langs het raam. Een paar jongetjes probeerden ons naar de deur te lokken door belletje te lellen. Er waren die middag dus veel geluiden. Geluiden die bij mij hard binnenkwamen. Dat maakte het al wat zwaar. Maar ook de manier waarop ik keek was anders. De kleinste details vielen me op. Dingen die gewoon en nietszeggend waren voor ik ziek werd waren nu groots en wonderlijk. Mooi en bijzonder. Het leek alsof ik een spons was en alles absorbeerde wat ik maar tegenkwam. Elk stofje. Elk molecuul. Elk atoom. Alles wat er was. Het was sensationeel. En daardoor heel ingrijpend. Ik voelde dat ik razendsnel het limiet van mijn vermogen naderde. Binnen enkele seconden. Bijna verdwaasd raakte ik voorzichtig wat onkruid aan. Met de punt van mijn schoen. Dacht ik in een flits dat de vetbol over de datum was. De vetbol die aan de voederplank hing. Ik weet eigenlijk niet of dat bestaat in de vogelwereld. Dat eten over de datum gaat. Nooit over nagedacht. Het zal vast wel. Details die ik eerder niet zag vlogen nu op me af. Alsof er continu bliksem insloeg. Alles was bijzonder. De grootte van een kiezelsteentje. De kleur van een willekeurig blad. Ik was moe. Ging weer naar binnen. Een grote stoel stond vlak naast de schuifpui. Ik ging zitten. Kon niets meer. Alleen maar versuft voor me uit kijken. Na ongeveer een kwartier kwam ik een beetje bij. En toen stroomden er stilletjes tranen over mijn wangen.

Ik zou het voor je willen zingen Voor je willen dansen Voor je willen schilderen Voor je in de lucht willen schrijven Dat ik van je hou En dat ik dat zal blijven doen

Als we vallen Laten we dan kracht zoeken Om weer op te staan Uit de as herrijzen Voor een nieuw begin Als we vallen Laten we dan geloof zoeken In de zon die gaat schijnen En dat wolken ruimte zullen maken Voor nieuw licht Sterke dromen Kunnen bergen verzetten Hoop die geen einde kent Ontdekt wonderen Die de wereld nog niet uit zijn