Je hoofd is warrig
Soul streelt je ziel
Wieg door de ruimte

Wees mijn nacht en dag
Red mij van mezelf

Wat zeg je
Dit gaat nergens meer over
De tonen zijn te hoog

Ze worden jankend
Klagend
Houd je mond

Je hoofd is warrig
Dit is het domste gedicht dat je ooit hebt geschreven

Je lijkt wel in trance
Ga alsjeblieft aardappels schillen of zo

Hahaha
Hysterisch
Schatje toch

De wolken hangen laag
En mijn leden wegen zwaar
Ik zie niets meer

Voed mij, was mij, kleed mij
Laat mij zitten
Terwijl ik nog wat geluiden hoor

De wereld verkleint
Dus ik vertrek in mijn hoofd
Het is niet ongelukkig toeven daar

Vermoeidheid passeert
En zakt verderop
Zacht zuchtend weg
Als de ondergaande zon
In het water
Achter de bogen van een brug
In de hoop
Weg te dobberen
Van de denderende drukte vandaan

Als iemand naar mij vraagt
Vertel ze dan dat ik
Het leven verlaten heb
Voor het paradijs van schrijven

Ik droeg een gordijn
Het sleepte, het sleepte
Door het gras

Verleden tijd?
Lijkt het ook verder weg
Hahahaha

Idioot
Wat doe je nou
Auw, alleen

Ik ken je niet
Je vervaagt
Ik wordt weggetrokken

Wordt, word?
Zie die trein
Het raast, duizelig

Gordijn
Verstop je erachter
Ik weet niet waar ik ben