Jaren geleden
Sprak je over de pijn
Berokkend door een vriend
Die jou verliet

Het duurde echter niet lang
Voor je mij zelf de pijn bezorgde
Waar je eerder
Over sprak

Je vroeg me om tijd
Bent gegaan
En keerde nooit meer terug

Weerspiegelt dit
De waarde die onze vriendschap had
Was je belofte een leugen

Ach wat kan ik doen
Als jouw belofte een leugen is
Je bent gegaan
En keerde nooit meer terug

Trek me naar je toe
Als de pijn me overmant
Ik geen kracht meer heb
En verdriet het overneemt

Ik kan enkel geloven
In deze rare paradox
Als jij harder trekt
Zodat ik iets langer bij je kan blijven

Dan hoop ik maar dat ik genees
En in deze bizarre wereld
Je geliefde ben

Laat me gaan
Houd me vast
In je armen
Veroordeel me niet
Omdat ik vandaag
Geen geluk kan vinden
Verdriet neemt zijn plek
Het eist zijn gang
Wat kan ik doen
Dan beleefd zijn
En treuren tot zijn vertrek

Ik zit op de bank
Het is stil
Onprettig stil

Waar is de baby?

Geen leven om me heen
Enkel de stilte
De bloemen zijn wit

Ik groef bedroefd Haar graf Terwijl het donkerde Omringd met bruin blad Draag ik haar ten grave Niet wetend wie ze is

Deze wijn is mijn bloed Dit brood mijn lichaam Zo sprak hij En hij hield het kind in zijn armen Daarna hief hij het op En toonde het aan de hemel Zegen het, bad ze Heb het lief, vroeg ze Het is mijn, sprak ze Het is mijn bloed Het is mijn lichaam Het is mijn ziel Zegen het Mijn tranen wassen het schoon Zegen het