De wolken hangen laag
En mijn leden wegen zwaar
Ik zie niets meer

Voed mij, was mij, kleed mij
Laat mij zitten
Terwijl ik nog wat geluiden hoor

De wereld verkleint
Dus ik vertrek in mijn hoofd
Het is niet ongelukkig toeven daar

Laat me zwijgen Want ik ben moe Moe van praatziekte Slapeloze nachten Zwijg toch en luister Onze woorden en gedachten Verdampen Worden ijdele regen Bevruchten het land Met giftige drank Kom, zwijg toch Want ik ben moe

Vorige week maakte ik telefonisch een afspraak bij mijn nieuwe tandarts. Vroeg de assistente: ‘Welke zorgverzekeraar heb je?’ Wist ik het opeens niet meer! Dus zei ik toen maar: ‘Het spijt me, maar ik weet het even niet. Ik heb een burn-out en nu blijkbaar ook nog een black-out’.

Als ik beter ben, dan… koop ik een fiets! Een echte fiets; misschien een opoefiets. Eentje in een fel kleurtje en waarop ik goed rechtop kan zitten. Want dan ga ik de grote wereld in en moet ik alles kunnen zien! Dan rijd ik naar de drogist, de supermarkt, de kapper, de trambaan, een weiland, een boom bomvol bladeren, een flatgebouw, een viaduct en uiteindelijk helemaal naar de andere kant van de wereld… Je zult het zien: op een dag rijd ik naar het dorp hiernaast en zal ik dit ’s avonds aan mijn man vertellen op een manier alsof ik naar Amerika ben geweest, heen en terug, en dat op een en dezelfde dag! Ja, dan wordt het leven een groot avontuur… En kan ik zomaar de wereld intrekken en allemaal kleuren zien, geuren opsnuiven, allerlei geluiden horen (zonder dat het pijn doet) en leuke vormen opzoeken: van een kubus tot een rechthoekige streep van een van onze Nederlandse zebrapaden. Ja zeg, dat is nog eens leven!

Waar ben je zon Waar kan ik me nog aan verwarmen Het land is in nevelen gehuld Dampen stijgen op uit het moeras De kille kou heeft de bomen hun bladeren ontnomen En de lente is naar het onbekende geëmigreerd Waar ben je zon Waar kan ik me nog aan verwarmen Vertel eens over de zomer En het leven dat er toen was Waar zijn de groene heuvels En de blauwe luchten van weleer Zon, vertel me waar je bent Verdrijf het grauwe van de herfst Verdrijf het barre van de winter Neem de vermoeidheid weg Misschien dat ik dan eens slapen kan Misschien dat ik dan eens wakker word En mijn ogen uit kan wrijven Een nieuwe dag verwelkomen kan Zon, haast je Want het land sterft af

Meneer des Huizes en mevrouw des Huizes gingen aan het begin van de avond nog even naar buiten. Wat post op de brievenbus doen. Mevrouw in de rolstoel, meneer achter de rolstoel. Voor mevrouw des Huizes het huis verliet had ze nog snel even haar sloffen bij die van haar man neergezet. Dit ter kennismaking. De meneertjes Beer en de mevrouwtjes Knoop kennen elkaar namelijk nog niet. De meneertjes Beer zijn al voor het derde jaar in dienst bij meneer des Huizes. De mevrouwtjes Knoop zijn pas afgelopen zaterdag in dienst getreden bij mevrouw des Huizes. Zij volgen de mevrouwtjes Strik op. De mevrouwtjes Strik zijn helaas volledig arbeidsongeschikt verklaard. Zij hebben vorige winter fulltime moeten werken omdat mevrouw des Huizes opeens zeven dagen per week in huis verbleef. Dit verhoogde hun werkdruk zozeer dat ze het niet meer goed bij konden benen. Uiteindelijk verklaarde de sloffendokter hen burn-out. En nu nemen de mevrouwtjes Knoop het werk van hen over. ´Fijne kennismaking toegewenst, meneertjes Beer en mevrouwtjes Knoop!´